شاید از همان زمانی که انسانها برای برقراری ارتباط به حک تصاویر بر روی سنگها و دیواره غارها روی آوردند و برای معرفی هر جسمی نمادی در نظر گرفتند، نخستین جرقه های نمادسازی نیز زده شده و بر این اساس بود که هر جسمی و یا هر موجودی بر روی کره زمین برای خود نمادی تصویری و گفتاری یافت، اما این شروع ارتباط زمینه های بعدی را برای ایجاد نمادهای تجاری که شاید آن هنگام کسی به آن فکر نمیکرد فراهم آورد و اکنون نمادها بیش از برقراری ارتباط فرهنگی و انسانی برای برقراری ارتباط تجاری مورد استفاده قرار میگیرند و نمادهای امروز از وقایع و سرگذشتهایی حکایت دارد که بیش از این بر ارتباطات تجاری حاکم بوده است.
از زمان انقلاب ایران ، نشان رسمی ایران کلمهٔ عربی الله است که با الفبای عربی نوشته میشود.
به جای کلمهٔ الله نشسته اند. پنج جزء این نشان نمادی از اصول پنجگانهٔ مذهب تشیع است. بالای شمشیر حرکت تشدید آمده است که در زبان عربی و فارسی نمایانگر تکرار یک حرف میباشد. به یاد کسانی که برای ایران کشته شده اند؛ ظاهر نشان به گونه ای انتخاب شده است که به لاله شباهت داشته باشد. روییدن لالهٔ سرخ بر مزار سرباز میهن که جانش را در راه پاسداری از میهن فدا کرده است، عقیده ای کهن نزد ایرانیان است و به اسطوره شناسی ایران باز میگردد. در سالهای اخیر لالهٔ سرخ نمادی از شهادت در نظر گرفته میشود.
این آرم توسط حمید ندیمی طراحی شد و در ۹ مهٔ ۱۹۸۰ مصادف با ۱۹ اردیبهشت ۵۹ به صورت رسمی مورد تایید روح الله خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت.
روهرFravahar-یکی از شناخته شده ترین نمادهای آیین زرشتی است، با این وجود این نماد حتی پیش از پیدایش دین زرتشتی که روزگاری دین رسمی امپراطوری ایران باستان بوده، وجود داشته است. در ایران نوین، آیین زرتشتی دیگر دینی رسمی به شمار نمیآید؛ با این وجود، فروهر به عنوان نماد ملی ایران که هم یادآور ایران باستان است و هم ایران امروزی، به شمار میآید. این نماد دینی-فرهنگی توسط دودمان پهلوی به نمایندگی از ملت ایران به کار گرفته میشد.
لوح بالدار پیشینه ای طولانی در هنر و فرهنگ خاور نزدیک و خاورمیانه دارد. از دیدگاه تاریخی، این نشان از هیروگلیف «خورشید بالدار» که در مُهرهای سلطنتی عصر مفرغ ظاهر میشد، تاثیر پذیرفته است. در دوران آشور جدید، بالاتنهٔ انسان به لوح افزوده شد؛ «کماندار پَر-رَداپوش» به عنوان نمادی از آشور قلمداد میشود.
در دورهٔ حکمرانی داریوش اول و بعد از آن، نماد با شکلی انسان مانند در بالای بالهایش ترکیب شد که احتمالا نمایانگر خود داریوش است.
*نیمه بالایی این موجود یک انسان است؛ پیرمردی به معنای پخته بودن، تجربه، کهن، راست قامت و پیر معلم.
جهت نگاه پیرمرد به سمت راست است (اگر به طور معمول بالا را «شمال» فرض کنیم، سمت راست «خاور» می شود) جایی که خورشید طلوع می کند و منبع نور و روشنایی و دانش است؛ پشت به سوی تاریکی و نادانی.
*دست راستش را به معنای عبادت و دعا به سمت آسمان بلند کرده.
*در دست چپش حلقه عهد با اهورامزدا قرار دارد و نشان موظف بودن به پیمان با خداست. (در قدیم زمانی که دو نفر با هم پیمانی می بستند، این حلقه را با دست چپ خود می گرفتند؛ کاری که امروزه همه جهانیان در هنگام عقد ازدواج حلقه یی را بر انگشت دست چپ خود می کنند).
*وجود دو بال به معنای پرواز به سوی آسمان و صعود به قله های مینوی است. بال به معنای نیروهای مثبت است که اگر انسان از آنها بهره بگیرد می تواند صعود کند.
*هر بال از سه ردیف پر تشکیل شده که درجه بندی نکات مثبت است: هومت – هوخت – هورشت (پندار نیک – گفتار نیک – کردار نیک). با این نکات مثبت است که انسان می تواند به اوج برسد.
*حلقه میان تنه به معنای کره خاکی (ایرانیان آن زمان به گرد بودن کره زمین واقف بودند) و گردش روزگار است؛ و همچنین یک دوره عمر انسان که می بایست طی شود.
*دم این پرنده نیز از سه ردیف پَر تشکیل شده که درجه بندی نکات منفی است: دژمت – دژوخت – دژورشت (پندار بد – گفتار بد – کردار بد). انسان با نکات منفی به دنیا می آید، ولی یک انسان الگو می بایست تمامی نیرو های منفی را مهار کرده و تحت کنترل خود بگیرد تا همانند یک دم پرنده برای پرواز از آنها استفاده کند (یک پرنده بدون دم نمی تواند پرواز کند!).
*دو نوار دو طرف نماد به معنای دو نیروی سپنتا مینو (مثبت) و انگره مینو (منفی) که همواره انسان با این دو قطب به دنیا می آید و میان این دو قطب درگیر است.
در سراسر ایران باستان کوهای مقدس بسیاری وجود دارد...
در اسطوره های تائویی کوه نشانه جزائرخوشبختی-جایگاه جاودانه ها-استقامت
یا تپه های طول عمر است.
از فرم دایره استفاده شده-چون دایره نماد ابدیت و جاودانگی است.
همچنین خورشید هم منبع حیات و حاصلخیزی هست.
